Deze week hebben we veel aan ons onderzoek kunnen werken. Dinsdag een meeting met de chief, de opperhoofd van het gebied Ha Thesane, waar ook BG onder valt. Aan de buitenkant was niet te zien dat daar de chief woont-werkt. Hij zag eruit als een gewone lokale Basotho man, met goed gevulde buik. Zijn 2 hulpjes waren druk in de weer met (handgeschreven) papieren om die te bestempelen. De chief is hier wel belangrijk, voor alles moet je toestemming hebben. Van een paspoortaavraag tot mensen interviewen, wat wij dus wilden doen. Na toestemming te hebben gekregen van de chief, werden we geleid naar de supportgroup een paar huizen verder. Daar hadden de leden van de supportgroup een meeting. Daar heeft Kebi uitgelegd (alles in het sesoetho) wat we wilden doen en of ze mee wilden werken. Dat wilden ze wel. Teruglopend naar de auto hoorden we dat de mensen dachten dat wij als blanken vrouwen wel veel geld zouden hebben om te helpen... Leuk, dat stereotyp beeld van blanken;)

Na die 2 meetings gingen we beginnen met de eerste adressen voor interviews. De eerste was een klein stenen huisje dat er vergeleken met de rest wel redelijk uitzag. Daar was een mager vrouwtje binnen, die een kind heeft die bij BG op de pre-schhool zit. Ze was werkloos en leefde van de opbrengst van haar kleine groentetuintje. In de zomer kon ze deze verkopen als de mensen die bij de factories werkte pauze hadden. In de winter groeit er niks, dus had ze ook niks. Hoe moet je dan voor jezelf en je 3 kids zorgen?? Daarna door naar een ander adres. Het was een gammel huisje: achterdeel van steen, voorste deel van stukken golfplaat en allerlei ande materiaal. Oppervlakte kleiner dan mijn kamer, leven 2 ouders met 7 kinderen... Ze waren niet thuis, net als het volgende huis, wat groter was en steviger in elkaar zat, met een echte deur en ramen. Daar leeft een weduwe met 10 kids.. Wat een indrukken allemaal! Om die mensen te zien, te spreken en te horen met hoeveel ze daar leven doet echt veel met je. Terug op BG konden we er niet overuit wat we gezien en gehoord hadden: het laat je niet koud en het laat je niet los. Hoe mooi en land er ook uitziet qua landschap, daartegenover zie je wel overal de harde waarheid van de gevolgen van armoede, HIV/Aids en werkeloosheid met alle gevolgen van dien.

Deze week hebben we veel interviews kunnen houden met de mensen die afkwamen op de afspraak die de supportgroup had gemaakt op donderdag. Verder zijn we gewoon hier de wijk in gegaan en langs de huizen geweest. De huizen die je kiest scan je om te beoordelen, op basis van de buitenkant, of er mensen zullen wonen die arm en/of werkloos zijn. Veel mensen zijn overdag niet thuis, meestal op zoek naar een baan, elke dag opnieuw. Bij de mensen die wel thuis waren konden we of binnen of buiten zitten. Je ziet dan echt in welke omstandigheden ze wonen, hoe minimaal hun eigendommen zijn. We hebben veel indrukwekkende en schrijnende verhalen gehoord en leefsituaties gezien. Steeds meer komt het besef van de noodzaak van het skill training centre. Het project is echt enorm nodig en als het eenmaal draait zal het een grote, positieve impact hebben op de levens van de lokale bevolking en de toekomst van de kinderen.

Naast de schrijnende gevallen buiten BG, hadden we deze week ook een triest geval binnen BG. Vorige week is er namelijk (weer) een zieke baby overleden. Afgelopen donderdag werd ze begraven. Met een deel van de medewerkers van BG, wij vieren (Lina, Sytske, Wieke en ik) en de chief, gingen we op weg naar de begraafplaats. De stoet begon het laatste stuk, de auto met het kistje voorop, de vrouwen zingend erachteraan. De auto ging open en bij de aanblik van zo'n ienieminie kistje, dat door 2 mannen als een licht veertje eruit wordt getild, breekt je hart. Het is zo triest om zo'n kistje te zien staan, naast het gegraven gat in de grond, wetende dat de baby maar heel kort heeft kunnen leven en erg ziek is geweest. Het was een indrukwekkende dienst, waarbij Ray het woord deed. Bij de voorbereiding probeerde hij een antwoord te vinden op het waarom en waarom ze zo kort heeft geleefd. Met het verhaal van Jezus en de discipelen in de boot en de daar meteen opvolgende uitdrijving van de boze geesten uit de man in de varkens als uitgangspunt, was de strekking dat Jezus elk leven het waard vind, dat hij in het verhaal een storm en een kudde varkens voorover had voor het leven van 1 man, door iedereen veracht en verstoten. De chief was ook aanwezig en gaf ook een praatje, met onder andere de waardering van ieders aanwezigheid, met name van de 4 ‘white girls', want ‘dat laat zien dat we 1 familie zijn' of iets in die richting. Begrafenissen zijn sowieso niet mijn favourite gathering, maar het begraven van een baby is nog erger. Bij een volwassene kan je nog zeggen dat hij/zij een mooi leven heeft gehad, maar in dit geval is dat anders. Het was een emotionele happening, een hele ervaring om zoiets mee te maken in de context van deze cultuur. Heel simpel en heel puur.

Nou dit was me weer een weekje! Supersnel voorbij gevlogen, vermoeiend met veel indrukken, verhalen en gebeurtenissen. We zijn wel toe aan een weekendje weg, een weekendje ontspanning. Malealea here we come!