Met in de hoofdrol: ME!

Ok, dit is geen grapje, dus ga ff rustig zitten, don't panic en lees wat er is gebeurd...

Zaterdag(10 april) begon als een prachtige dag: Stralend blauwe lucht, t beloofde warm te worden. Om 6 uur ging mijn wekker omdat we, de avond ervoor hadden besloten om met 5 meiden naar Ramabanta te gaan voor het weekend. Christina (het nieuwe Amerikaanse meisje) bleef thuis om bij te komen van de reis. Dus Lina, Syts, Wieke, Leah en ik stapten in de bus naar Ramabanta. Natuurlijk duurde het eeuwen voordat de bus vol was en dus vertrok zoals we inmiddels gewend zijn. Gek is het ook dat de verkopers onder je raam, de rokende grills en Magua(‘Blanke!') roepende mensen helemaal gewend zijn. We kijken er niet eens meer van op! De rit was mooi door prachtig berggebied. Helaas zat er 2 vrouwen, een bruin goedje te snuiven en waarvan 1 rochelende en spugende vrouw naast me die om de paar minuten een klodder ‘iets' in een zakdoek kwatte... ook dat is hier normaal ...

Halverwege werd wieke gebeld door thuis. Ze kreeg het trieste bericht dat haar oma een uur geleden was overleden... ze had het al een beetje verwacht, maar toch, als je het dan hoort is het toch erg verdrietig... en ze baalt natuurlijk enorm dat ze niet bij de begrafenis kan zijn.

Aangekomen in Ramabanta kwamen we in een idyllisch dorpje met de ronde hutjes, zandpaadjes en (bloeiende) cactussen. De lodge was ook onwijs mooi! Op een berg gelegen had het een prachtig uitzicht op de bergen er omheen. Adem benemend! Die middag besloten we een hike te doen langs de vele riviertjes en dalen. Al gauw hadden we wat kids om ons heen verzameld en toen we een duik in de rivier namen konden zij natuurlijk niet achterblijven.. Mijn eerste stomme actie was om m'n bikini te vergeten mee te nemen, maar ja dat mag de pret niet drukken: hup in mn ondergoed t water in;) Onder toeziend oog van ongeveer 6 Basotho mannen (:S) lekker in de rivier geplonsd, twas koud! Later vervolgden we onze tocht en steeds meer kids sloten zich aan. Later werden ze weggejaagd door wat kerels met sikkels en konden we alleen verder. Het is zo ontzettend mooi in Lesotho! We voelen ons telkens in een Lord of the Rings landschap en vragen onsook regelmatig af waarom Lesotho niet gebruikt word voor films. Tis zo wonderbaarlijk mooi hier!
Die avond heerlijk Braai gegeten in de lodge en na de sterrenhemel te hebben bewonderd gingen we vroeg slapen. De volgende dag zouden we eerst gaan Quad rijden(!!) en daarna de bus terug naar huis nemen.

Omdat er te weinig quads waren gingen we in 2 groepen. Eerst gingen Leah, Syts en Wieke en bleven Lina en ik achter. We kregen uitgebreid instructie over alle handles en pedalen. Wat zeker voor mij een opluchting was omdat ik nog nooit een quad, of enig ander motor-achtig-voertuig bestuurd had. Ik vond t wel fijn om de 2e keer te gaan, want dan kon ik 2 keer luisteren naar de instructies;) Na wat geprobeer en heen en weer gescheur op t terrein zelf, vond ik dat het prima ging en gingen we op weg. Het voelde echt heel gaaf om op de quad te rijden! Helaas mocht t niet lang duren... Na 5 minuten over een slechte hobblede-bobbel-weg, raakte ik op een onverklaarbare manier van de weg, botste mn quad met volle vaart tegen de rotswand en viel ik ervan af! BOEM! AUW! Rechter schouder stekend pijn, elleboog bloedend al seen rund! Ik probeerde rechtop te gaan zitten maar mn helm was te zwaar voor mijn pijnlijke nek... Iedereen rende naar me toe om te helpen, de dorpsbewoners keken op een afstandje toe.

Wauw, wat een schok en wat een pijn! Pete, de eigenaar van de lodge reed terug om z'n auto te halen om mij terug te brengen naar de lodge. O my! Toen ik opstond viel ik bijna flauw, dus eerst cola drinken. Eenmaal in de auto voelde ik elke steen, elk gat en elke hobbel. Het was erger dan de ergste pijn die ik heb gehad. Pete reed bijna stapvoets, maar zelfs dat deed te veel pijn. Het liefste ging ik lopend terug, maar daar was ik te zwak, duizelig en misselijk voor. Dus toch maar ff doorbijten....

Volgens Wieke was ik lijkbleek. Dit is wat ze erover heeft geschreven(aangevuld by me): ‘Haar schouder stond in een wat rare hoek en elke hobbel waarover ze reden deed haar heel pijn. Gauw werden er pijnstillers en icepack gehaald. Maar doordat de telefoon verbinding eruit lag die zondag konden we ook niemand bellen om raad voor de pijnstillers te vragen of om een dokter te bellen. Besloten werd dat Pete met zijn bakkie ons naar Maseru zou rijden en dat we onderweg Alan en Donna (vrijwilligers van BG) zouden bellen om te vragen of we in Maseru naar het ziekenhuis zouden gaan of in Bloemfontein. Wij in het bakkie en heeeel langzaam rijdend gingen we op weg. De eerste 15 km vanaf Ramabanta zijn niet geasfalteerd en ontzettend hobbelig. En echt elke hobbel deed haar zo'n pijn! Kreunend en huilend kwamen we langzaam vooruit. Tot we het dal uit waren konden we Donna bellen (eerder hadden we geen bereik) en haar konden vragen over de pijnstillers (zij is een nurse). Toen we na een uur de tarred road bereikten waren we zo blij! Maar na deze reis weet ik precies hoeveel kuilen de weg heeft en waar de speedbumps zitten... En ik weet nu ook dat ik bijzonder slecht tegen pijnlijdende mensen kan. Je bent zo machteloos! Het enige wat ik kon doen was haar tijdens de ergste stukken gedroogde perziken voeren die zo hard waren dat ze daar op kon bijten tegen de pijn. Dat is beter dan op je lip bijten... Ook hadden Lina en Syts een knuffel beer(omgedoopt met de toepasselijke naam ‘quad;) geregeld die voor wat afleiding moest zorgen.

Eindelijk na bijna 3 uur waren we in Maseru. Bij Alan en Donna aangekomen besloten die ons gelijk naar het ziekenhuis in Maseru te brengen. Maseru Private Hospital wel te verstaan en niet Queen Elizabeth II, het staats ziekenhuis die erg slecht is. Maseru Private scheen wel wat kwaliteit te hebben. Daar aangekomen moest de rontgoloog natuurlijk gebeld worden want het was zondag. Helaas duurde het wat langer dan een half uur want hij zat in de kerk... na lang wachten en wat morfine hier en daar mocht ze X-rays maken. Die waren een drama, het bewegen ging echt niet en ze viel flauw. Ik was ondertussen papier werk (heeeel veeel papier werk...) aan het invullen en maakte van de opportunity gebruik om de kamer in te sneaken waar de rontgoloog de foto's bekeek. En toen was het me wel heel snel duidelijk: de arm was gebroken net onder de kogel van het schouder gewricht. En ook was hij nog eens uit de kom.. Vandaar de rare hoek waarin hij stond. Nu was het wachten op de Chirurg die ons kon vertellen wat er gedaan moest worden. Ook die moest nog van thuis komen en het wachten kon weer beginnen. Gelukkig werd de pijn wat minder door de pijnstillers. De chirurg vertelde ons dat de arm niet open hoefde om het te zetten, maar Eline moest wel een operatie ondergaan, onder narcose, om het gewricht weer terug te zetten. Wij moesten dan maar beslissen of we dat hier in Maseru of in Bloemfontein wilden laten doen. Omdat er niet gesneden hoefde te worden, de arts wel professioneel overkwam en omdat we anders nog ‘ savonds laat naar Bloem (wat 2 uur rijden en over de grens is) moesten, besloten we toch hier te opereren. Gelukkig kwam ze rond een uur of 9 's avonds vrij goed uit de operatie. Alan en ik mochten daar gewoon bijzitten en zagen haar langzaam wakker worden met haar rechter schouder van onder de elleboog tot op de schouder in het gips. Wel klaagde ze nu over veel pijn in haar andere arm (links) omdat ze waarschijnlijk een zenuw hadden geraakt tijdens het prikken voor t infuus. Na een tijdje kreeg ze daar morfine voor en werd het beter. Ik was intussen voor de Nederlandse verzekering allemaal dingen aan het regelen met bonnetjes, formulieren en handtekeningen en rende het hele ziekenhuis rond. De receptioniste werd aardig gek van mij. Gelukkig mocht Eline ook mee naar huis en heeft ze bij Alan en Donna geslapen.

Na een van mijn kant erg onrustige nacht in de morgen even naar het werk gegaan en KB verteld wat er was gebeurd. Daarna naar Eline gelopen (Alan en Donna wonen vlak bij BG) en om 9 uur zaten we in het ziekenhuis om weer X-rays te maken om te checken of het recht gezet was. Helaas kwam de röntgenoloog pas om 10 uur aankakken en konden we het proces van arm in bepaalde hoek houden en bijna flauwvallen weer beginnen. Dit keer moest ik helpen met ondersteunen en kreeg ik zo'n anti stralingsschort aan. Na een aantal X-rays gingen we ook langs de Chirurg om haar nek te laten controleren omdat het erg veel pijn deed. Gelukkig lijkt er tot op dit moment nog niets mee aan de hand te zijn. Als de klachten aanhouden gaan we terug. Verder moeten we op 26 april terug komen om de hechtingen op haar elleboog te laten verwijderen. Na nog eeuwen wachten en zeuren (er was zelfs een bezoek van Donna aan de director of the hospital voor nodig...) kreeg ik eindelijk de uitgeschreven bonnetjes die ik nodig had voor de verzekering en rond een uur of 1 konden we eindelijk weer naar huis.. Eline voor de tv gelegd bij Donna thuis, want daar blijft ze nog een nacht. De weg naar BG is namelijk een drama qua kuilen en ze zag het nog niet zitten die af te rijden. Donna en ik gingen een mitella kopen want die hadden ze niet in het ziekenhuis... (haha welcome to africa ) Daarna weer terug gegaan naar Eline en samen met haar de middag doorgebracht (door t kijken van een 4 uur durende film: ‘Gone with the wind'). Ik ben Alan en Donna echt eeuwig dankbaar voor hun hulp. Ik had niet geweten wat we zonder hen hadden moeten doen! ‘'

Op dinsdagochtend bracht Donna me(Eline schrijft dus weer) weer naar huis. De weg naar BG heb ik overleefd, ook al deed t wel pijn, door alle hobbels en gaten die we onmogelijk kunnen ontwijken. Donna heeft haar diploma langzaam en voorzichtig rijden glansrijk gehaald! Eenmaal uit de auto kwamen Wieke en KB me tegemoet, en kreeg de (onder ons) de welbekende ‘stupid-award'. Meestal geld die voor een dag, als je een stomme actie hebt gedaan. Wieke weet daar alles van;P. Maar ik heb um voor iets langer...;)

Iedereen die ik die dag had gezien, vroeg hoe t ging. De meeste in Sesotho, alleen heeft die taal geen word voor t gaat niet goed, dus dan maar antwoorden in t Engels.. Binnen wachtte er een verrassing op me: de meiden waren de vorige avond tot laat nog bezig met t versieren van m'n kamer. Bloemen van papier en ballonnen op de muur en kast. Met stroken gekleurd papier op de muur: We (hartje) Eline. En een lief briefje op m'n kussen. Wat een schatten zijn t:)

De rest van de week heb ik liggend op de bank moeten doorbrengen. Omringd door personal nurses, waar ik zo weinig mogelijk van gebruik wil maken.. De afgelopen dagen ben ik erg vindingrijk geworden met m'n linkerhand, benen en voeten. Jampot openen, drinken inschenken, was in de was doen, zelf opstaan zonder armen te gebruiken, sokken aandoen met 1 hand; ik kan t allemaal:)
Natuurlijk zijn er ook heel veel dingen die ik niet meer zelf kan, wat me soms wel is frustreert.. Ik wordt dagelijks geconfronteerd met dingen die ik zelf niet kan, en afhankelijk zijn van anderen en hulp vragen vind ik niet leuk. Maar nu moet ik wel...

Hoe nu verder? Dat is een vraag die me dagelijks bezighoud. Voor nu, onze laatste 2 weken hier, maken we gewoon zo goed als mogelijk af. Noodgedwongen ligt er nu wel een zwaardere last op Wieke voor t afmaken van ons onderzoek. Dat vind ik echt heel rot voor haar en ik wilde dat ik t kon wegnemen, maar dat kan ik niet. Overdag probeer ik zoveel mogelijk liggend(zitten doet na een half uur/uur te veel pijn door t zware gips) op de laptop te typen, maar je kan je wel voorstellen dat dat niet zo snel gaat. Ik doe wat ik kan en zoveel mogelijk, want niks doen kan ik niet. We proberen het hier zo goed mogelijk af te ronden, en de rest moet dan maar in NL. We zien het beide nog wel zitten, ook al is het even aanpassen en balen van de nadelen. We houden de moed erin, geven niet op en we vertrouwen erop dat t allemaal goed komt. En dat komt t ook:)

Op 30 april waren m'n ouders al van plan om hier te komen, en op zondag ons naar Jeffrey's Bay te brengen. Ze willen graag zien wat ik hier heb gedaan en dat ze ons rijden naar hun huis, komt nu ook extra goed uit, want met de bus naar hun toe zie ik niet zitten. Elke beweging voel ik namelijk.. Dus ik kan (voorlopig) niet meer met de taxi naar town, niet meer boodschappen doen, naar de bios, berg beklimmen etc...(boring!:s) In JB blijven we 1,5 week. Even een korte vakantie en stukje ZA zien. We wilden gaan surfen, maar dat plan is voor mij in duigen gevallen. Ik kan nu alleen nog toekijken als Wieke gaat surfen, en oefenen om met 1 hand foto's te maken..;) Wel kunnen we gewoon naar Addo Elephant park, daar heb je je arm niet voor nodig. Wieke wordt gewoon de bijna full-time fotografe;) En allemaal andere leuke dingen voordat we terug naar huis vliegen.

Wieke is een toppertje! Daadkrachtig en niet snel van d'r stuk te krijgen. Wat zij de afgelopen dagen heeft gedaan voor mij, ondanks haar eigen verdriet is echt bijzonder! Dus Wieke, kea leboha!! :)

En ook iedereen bedankt voor de steun en gebed op afstand! Wordt zeer gewaardeerd:)

Ps. Mijn grote dank gaat uit naar Wieke, voor t verslag doen van t weekend(en natuurlijk al t andere wat ze heeft gedaan voor moi:)), want met 1 hand liggend typen is erg vermoeiend en gaat niet zo snel.
Ps 2. Deze blog heb ik vorige week al geschreven, maar we hadden geen internet, dus vandaar dat ik t nu pas kan plaatsen. Er is heel wat gebeurd afgelopen weken, maar dat horen jullie hopelijk snel weer, als internet t blijft doen;)