Left-handed-wonder

Na twee weken met m'n arm in t gips, met de missie om zoveel mogelijk zelf te doen, heb ik een bijpassende nickname gekregen: Left-handed-wonder. Ter illustratie een lijstje met dingen die ik nu zelf kan:

• - Brood smeren
• - Jampot open krijgen
• - Knoflook persen
• - Naar de wc gaan
• - Broek(knoop) dichtmaken
• - Shirt aantrekken
• - Was opvouwen
• - Opstaan zonder handen/armen te gebruiken (op 3 verschillende manieren;))
• - Typen en schrijven met links
• - Tandenpoetsen
• - Drinken inschenken
• - Gas aansteken
• - Mitella omdoen
• - Thee maken
• - Opruimen (met gebruik van linkerhand en voeten)

Nou ja, je merkt wel dat ik van ongeveer niks, naar heel veel zelf kan. Mede mogelijk gemaakt door een portie creativiteit, vindingrijkheid en eigenwijsheid;) Wat niet lukt is schoonmaken(ow wat baal ik daar van:p), haren wassen, fietsen, surfen, berg beklimmen, koken. Hier laat ik het maar bij want t lijstje wat ik kan doen moet ten alle tijden langer blijven:) (Always look at the bright side of life..;))

Na 10 dagen het gevoel te hebben gehad dat ik de hele dag kon slapen, als een zombie rondliep en voor 20u in bed lag, door de narcose, hebben we afgelopen week baaie hard gewerkt! Tja de tijd dringt(aaaa nog maar 1 week in Lesotho!!) en t report komt af!!:D Jaja, gebroken arm of niet, werken doen we wel. Liggend of zittend, laptop op schoot en typen maar!

Afgelopen week is Barbs, 1 v/d Amerikaanse die een paar weken geleden hier was, teruggekomen met heel veel stof om voor de Worldcup voetbalsjaals te maken. Design a la Barbs, met de kleuren van ZA. Ondertussen hebben we 6 naaimachines die de hele dag niet stil staan, is het hele Skills Training Centre omgebouwd tot een druk naaiatelier. Onze bureaus zijn ingepikt, niks meer over van onze ‘office', dus dan maar noodgedwongen thuis werken. De sjaals lopen al heel goed en t plan is om er 2000 te maken!!

Komende week is onze laatste week, nog 5 dagen werken en dan moet ons report af zijn. Dat gaat lukken!!:) Ook moeten we nog presenteren, maar dat gaat op z'n Afrikaans, want we weten nog niet wanneer, waar en voor wie;) We zullen wel zien, flexibel zoals we zijn.
Maandag terug naar t ziekenhuis om de hechtingen uit mn elleboog te halen en voor een nieuwe gips. Nee helaas geen lichtere variant, want t blijft afrika he;) en oplosbare hechtingen, hebben ze ook nog niet van gehoord, want anders had t helemaal niet gehoeven:s

Vrijdag komen m'n ouders hier alweer aan en dat betekent 2 dingen: blij en verdriet. Blij dat ik ze na ruim een jaar weer kan zien, ze kan laten zien wat we hier hebben gedaan, en natuurlijk het teken dat ons werk er hier op zit en de welverdiende vakantie kan beginnen. Maar aan de andere kant ook verdriet, want ik ben van dit land, de mensen en van Beautiful Gate gaan houden, dus ik ga het hier missen! Iedereen vraagt wanneer we terugkomen, maar daar heb ik geen idee van. Maar dat ik wil terugkomen, dat is 1 ding wat zeker is.

Tot zover de update, waarschijnlijk de laatste vanuit Lesotho. Er komt er vast nog wel 1 vanuit ZA, dus houd je postvak in de gaten;) In ieder geval dank aan alle trouwe lezers en de reacties:) Sala Hantle!

Worst case scenario: accident in Ramabanta…

Met in de hoofdrol: ME!

Ok, dit is geen grapje, dus ga ff rustig zitten, don't panic en lees wat er is gebeurd...

Zaterdag(10 april) begon als een prachtige dag: Stralend blauwe lucht, t beloofde warm te worden. Om 6 uur ging mijn wekker omdat we, de avond ervoor hadden besloten om met 5 meiden naar Ramabanta te gaan voor het weekend. Christina (het nieuwe Amerikaanse meisje) bleef thuis om bij te komen van de reis. Dus Lina, Syts, Wieke, Leah en ik stapten in de bus naar Ramabanta. Natuurlijk duurde het eeuwen voordat de bus vol was en dus vertrok zoals we inmiddels gewend zijn. Gek is het ook dat de verkopers onder je raam, de rokende grills en Magua(‘Blanke!') roepende mensen helemaal gewend zijn. We kijken er niet eens meer van op! De rit was mooi door prachtig berggebied. Helaas zat er 2 vrouwen, een bruin goedje te snuiven en waarvan 1 rochelende en spugende vrouw naast me die om de paar minuten een klodder ‘iets' in een zakdoek kwatte... ook dat is hier normaal ...

Halverwege werd wieke gebeld door thuis. Ze kreeg het trieste bericht dat haar oma een uur geleden was overleden... ze had het al een beetje verwacht, maar toch, als je het dan hoort is het toch erg verdrietig... en ze baalt natuurlijk enorm dat ze niet bij de begrafenis kan zijn.

Aangekomen in Ramabanta kwamen we in een idyllisch dorpje met de ronde hutjes, zandpaadjes en (bloeiende) cactussen. De lodge was ook onwijs mooi! Op een berg gelegen had het een prachtig uitzicht op de bergen er omheen. Adem benemend! Die middag besloten we een hike te doen langs de vele riviertjes en dalen. Al gauw hadden we wat kids om ons heen verzameld en toen we een duik in de rivier namen konden zij natuurlijk niet achterblijven.. Mijn eerste stomme actie was om m'n bikini te vergeten mee te nemen, maar ja dat mag de pret niet drukken: hup in mn ondergoed t water in;) Onder toeziend oog van ongeveer 6 Basotho mannen (:S) lekker in de rivier geplonsd, twas koud! Later vervolgden we onze tocht en steeds meer kids sloten zich aan. Later werden ze weggejaagd door wat kerels met sikkels en konden we alleen verder. Het is zo ontzettend mooi in Lesotho! We voelen ons telkens in een Lord of the Rings landschap en vragen onsook regelmatig af waarom Lesotho niet gebruikt word voor films. Tis zo wonderbaarlijk mooi hier!
Die avond heerlijk Braai gegeten in de lodge en na de sterrenhemel te hebben bewonderd gingen we vroeg slapen. De volgende dag zouden we eerst gaan Quad rijden(!!) en daarna de bus terug naar huis nemen.

Omdat er te weinig quads waren gingen we in 2 groepen. Eerst gingen Leah, Syts en Wieke en bleven Lina en ik achter. We kregen uitgebreid instructie over alle handles en pedalen. Wat zeker voor mij een opluchting was omdat ik nog nooit een quad, of enig ander motor-achtig-voertuig bestuurd had. Ik vond t wel fijn om de 2e keer te gaan, want dan kon ik 2 keer luisteren naar de instructies;) Na wat geprobeer en heen en weer gescheur op t terrein zelf, vond ik dat het prima ging en gingen we op weg. Het voelde echt heel gaaf om op de quad te rijden! Helaas mocht t niet lang duren... Na 5 minuten over een slechte hobblede-bobbel-weg, raakte ik op een onverklaarbare manier van de weg, botste mn quad met volle vaart tegen de rotswand en viel ik ervan af! BOEM! AUW! Rechter schouder stekend pijn, elleboog bloedend al seen rund! Ik probeerde rechtop te gaan zitten maar mn helm was te zwaar voor mijn pijnlijke nek... Iedereen rende naar me toe om te helpen, de dorpsbewoners keken op een afstandje toe.

Wauw, wat een schok en wat een pijn! Pete, de eigenaar van de lodge reed terug om z'n auto te halen om mij terug te brengen naar de lodge. O my! Toen ik opstond viel ik bijna flauw, dus eerst cola drinken. Eenmaal in de auto voelde ik elke steen, elk gat en elke hobbel. Het was erger dan de ergste pijn die ik heb gehad. Pete reed bijna stapvoets, maar zelfs dat deed te veel pijn. Het liefste ging ik lopend terug, maar daar was ik te zwak, duizelig en misselijk voor. Dus toch maar ff doorbijten....

Volgens Wieke was ik lijkbleek. Dit is wat ze erover heeft geschreven(aangevuld by me): ‘Haar schouder stond in een wat rare hoek en elke hobbel waarover ze reden deed haar heel pijn. Gauw werden er pijnstillers en icepack gehaald. Maar doordat de telefoon verbinding eruit lag die zondag konden we ook niemand bellen om raad voor de pijnstillers te vragen of om een dokter te bellen. Besloten werd dat Pete met zijn bakkie ons naar Maseru zou rijden en dat we onderweg Alan en Donna (vrijwilligers van BG) zouden bellen om te vragen of we in Maseru naar het ziekenhuis zouden gaan of in Bloemfontein. Wij in het bakkie en heeeel langzaam rijdend gingen we op weg. De eerste 15 km vanaf Ramabanta zijn niet geasfalteerd en ontzettend hobbelig. En echt elke hobbel deed haar zo'n pijn! Kreunend en huilend kwamen we langzaam vooruit. Tot we het dal uit waren konden we Donna bellen (eerder hadden we geen bereik) en haar konden vragen over de pijnstillers (zij is een nurse). Toen we na een uur de tarred road bereikten waren we zo blij! Maar na deze reis weet ik precies hoeveel kuilen de weg heeft en waar de speedbumps zitten... En ik weet nu ook dat ik bijzonder slecht tegen pijnlijdende mensen kan. Je bent zo machteloos! Het enige wat ik kon doen was haar tijdens de ergste stukken gedroogde perziken voeren die zo hard waren dat ze daar op kon bijten tegen de pijn. Dat is beter dan op je lip bijten... Ook hadden Lina en Syts een knuffel beer(omgedoopt met de toepasselijke naam ‘quad;) geregeld die voor wat afleiding moest zorgen.

Eindelijk na bijna 3 uur waren we in Maseru. Bij Alan en Donna aangekomen besloten die ons gelijk naar het ziekenhuis in Maseru te brengen. Maseru Private Hospital wel te verstaan en niet Queen Elizabeth II, het staats ziekenhuis die erg slecht is. Maseru Private scheen wel wat kwaliteit te hebben. Daar aangekomen moest de rontgoloog natuurlijk gebeld worden want het was zondag. Helaas duurde het wat langer dan een half uur want hij zat in de kerk... na lang wachten en wat morfine hier en daar mocht ze X-rays maken. Die waren een drama, het bewegen ging echt niet en ze viel flauw. Ik was ondertussen papier werk (heeeel veeel papier werk...) aan het invullen en maakte van de opportunity gebruik om de kamer in te sneaken waar de rontgoloog de foto's bekeek. En toen was het me wel heel snel duidelijk: de arm was gebroken net onder de kogel van het schouder gewricht. En ook was hij nog eens uit de kom.. Vandaar de rare hoek waarin hij stond. Nu was het wachten op de Chirurg die ons kon vertellen wat er gedaan moest worden. Ook die moest nog van thuis komen en het wachten kon weer beginnen. Gelukkig werd de pijn wat minder door de pijnstillers. De chirurg vertelde ons dat de arm niet open hoefde om het te zetten, maar Eline moest wel een operatie ondergaan, onder narcose, om het gewricht weer terug te zetten. Wij moesten dan maar beslissen of we dat hier in Maseru of in Bloemfontein wilden laten doen. Omdat er niet gesneden hoefde te worden, de arts wel professioneel overkwam en omdat we anders nog ‘ savonds laat naar Bloem (wat 2 uur rijden en over de grens is) moesten, besloten we toch hier te opereren. Gelukkig kwam ze rond een uur of 9 's avonds vrij goed uit de operatie. Alan en ik mochten daar gewoon bijzitten en zagen haar langzaam wakker worden met haar rechter schouder van onder de elleboog tot op de schouder in het gips. Wel klaagde ze nu over veel pijn in haar andere arm (links) omdat ze waarschijnlijk een zenuw hadden geraakt tijdens het prikken voor t infuus. Na een tijdje kreeg ze daar morfine voor en werd het beter. Ik was intussen voor de Nederlandse verzekering allemaal dingen aan het regelen met bonnetjes, formulieren en handtekeningen en rende het hele ziekenhuis rond. De receptioniste werd aardig gek van mij. Gelukkig mocht Eline ook mee naar huis en heeft ze bij Alan en Donna geslapen.

Na een van mijn kant erg onrustige nacht in de morgen even naar het werk gegaan en KB verteld wat er was gebeurd. Daarna naar Eline gelopen (Alan en Donna wonen vlak bij BG) en om 9 uur zaten we in het ziekenhuis om weer X-rays te maken om te checken of het recht gezet was. Helaas kwam de röntgenoloog pas om 10 uur aankakken en konden we het proces van arm in bepaalde hoek houden en bijna flauwvallen weer beginnen. Dit keer moest ik helpen met ondersteunen en kreeg ik zo'n anti stralingsschort aan. Na een aantal X-rays gingen we ook langs de Chirurg om haar nek te laten controleren omdat het erg veel pijn deed. Gelukkig lijkt er tot op dit moment nog niets mee aan de hand te zijn. Als de klachten aanhouden gaan we terug. Verder moeten we op 26 april terug komen om de hechtingen op haar elleboog te laten verwijderen. Na nog eeuwen wachten en zeuren (er was zelfs een bezoek van Donna aan de director of the hospital voor nodig...) kreeg ik eindelijk de uitgeschreven bonnetjes die ik nodig had voor de verzekering en rond een uur of 1 konden we eindelijk weer naar huis.. Eline voor de tv gelegd bij Donna thuis, want daar blijft ze nog een nacht. De weg naar BG is namelijk een drama qua kuilen en ze zag het nog niet zitten die af te rijden. Donna en ik gingen een mitella kopen want die hadden ze niet in het ziekenhuis... (haha welcome to africa ) Daarna weer terug gegaan naar Eline en samen met haar de middag doorgebracht (door t kijken van een 4 uur durende film: ‘Gone with the wind'). Ik ben Alan en Donna echt eeuwig dankbaar voor hun hulp. Ik had niet geweten wat we zonder hen hadden moeten doen! ‘'

Op dinsdagochtend bracht Donna me(Eline schrijft dus weer) weer naar huis. De weg naar BG heb ik overleefd, ook al deed t wel pijn, door alle hobbels en gaten die we onmogelijk kunnen ontwijken. Donna heeft haar diploma langzaam en voorzichtig rijden glansrijk gehaald! Eenmaal uit de auto kwamen Wieke en KB me tegemoet, en kreeg de (onder ons) de welbekende ‘stupid-award'. Meestal geld die voor een dag, als je een stomme actie hebt gedaan. Wieke weet daar alles van;P. Maar ik heb um voor iets langer...;)

Iedereen die ik die dag had gezien, vroeg hoe t ging. De meeste in Sesotho, alleen heeft die taal geen word voor t gaat niet goed, dus dan maar antwoorden in t Engels.. Binnen wachtte er een verrassing op me: de meiden waren de vorige avond tot laat nog bezig met t versieren van m'n kamer. Bloemen van papier en ballonnen op de muur en kast. Met stroken gekleurd papier op de muur: We (hartje) Eline. En een lief briefje op m'n kussen. Wat een schatten zijn t:)

De rest van de week heb ik liggend op de bank moeten doorbrengen. Omringd door personal nurses, waar ik zo weinig mogelijk van gebruik wil maken.. De afgelopen dagen ben ik erg vindingrijk geworden met m'n linkerhand, benen en voeten. Jampot openen, drinken inschenken, was in de was doen, zelf opstaan zonder armen te gebruiken, sokken aandoen met 1 hand; ik kan t allemaal:)
Natuurlijk zijn er ook heel veel dingen die ik niet meer zelf kan, wat me soms wel is frustreert.. Ik wordt dagelijks geconfronteerd met dingen die ik zelf niet kan, en afhankelijk zijn van anderen en hulp vragen vind ik niet leuk. Maar nu moet ik wel...

Hoe nu verder? Dat is een vraag die me dagelijks bezighoud. Voor nu, onze laatste 2 weken hier, maken we gewoon zo goed als mogelijk af. Noodgedwongen ligt er nu wel een zwaardere last op Wieke voor t afmaken van ons onderzoek. Dat vind ik echt heel rot voor haar en ik wilde dat ik t kon wegnemen, maar dat kan ik niet. Overdag probeer ik zoveel mogelijk liggend(zitten doet na een half uur/uur te veel pijn door t zware gips) op de laptop te typen, maar je kan je wel voorstellen dat dat niet zo snel gaat. Ik doe wat ik kan en zoveel mogelijk, want niks doen kan ik niet. We proberen het hier zo goed mogelijk af te ronden, en de rest moet dan maar in NL. We zien het beide nog wel zitten, ook al is het even aanpassen en balen van de nadelen. We houden de moed erin, geven niet op en we vertrouwen erop dat t allemaal goed komt. En dat komt t ook:)

Op 30 april waren m'n ouders al van plan om hier te komen, en op zondag ons naar Jeffrey's Bay te brengen. Ze willen graag zien wat ik hier heb gedaan en dat ze ons rijden naar hun huis, komt nu ook extra goed uit, want met de bus naar hun toe zie ik niet zitten. Elke beweging voel ik namelijk.. Dus ik kan (voorlopig) niet meer met de taxi naar town, niet meer boodschappen doen, naar de bios, berg beklimmen etc...(boring!:s) In JB blijven we 1,5 week. Even een korte vakantie en stukje ZA zien. We wilden gaan surfen, maar dat plan is voor mij in duigen gevallen. Ik kan nu alleen nog toekijken als Wieke gaat surfen, en oefenen om met 1 hand foto's te maken..;) Wel kunnen we gewoon naar Addo Elephant park, daar heb je je arm niet voor nodig. Wieke wordt gewoon de bijna full-time fotografe;) En allemaal andere leuke dingen voordat we terug naar huis vliegen.

Wieke is een toppertje! Daadkrachtig en niet snel van d'r stuk te krijgen. Wat zij de afgelopen dagen heeft gedaan voor mij, ondanks haar eigen verdriet is echt bijzonder! Dus Wieke, kea leboha!! :)

En ook iedereen bedankt voor de steun en gebed op afstand! Wordt zeer gewaardeerd:)

Ps. Mijn grote dank gaat uit naar Wieke, voor t verslag doen van t weekend(en natuurlijk al t andere wat ze heeft gedaan voor moi:)), want met 1 hand liggend typen is erg vermoeiend en gaat niet zo snel.
Ps 2. Deze blog heb ik vorige week al geschreven, maar we hadden geen internet, dus vandaar dat ik t nu pas kan plaatsen. Er is heel wat gebeurd afgelopen weken, maar dat horen jullie hopelijk snel weer, als internet t blijft doen;)

Time Flies....

Time flies...

Tja, de tijd gaat erg snel hier. We zijn er nu precies 2 maanden! Nog 4 weken werken hier en dan verlaten we alweer dit mooie land! We hebben al veel van t land gezien en er staat nauwelijks meer iets op ons ‘must see' lijstje.

Maar het is niet alleen ‘time flies, when you're having fun'. Want het mooie land heeft ook een keerzijde en daar worden we ook regelmatig mee geconfronteerd.

Bijvoorbeeld, je zit in een meeting om te praten over het salaris van de trainers en er wordt besloten om ze elk het ‘eerlijke' bedrag van 90 euro in de maand te geven. Want ‘t moet wel eerlijk blijven tegenover de andere medewerkers, ze mogen niet meer verdienen'. Of je leest een proposel door voor een aanvraag voor budget voor een funder, je leest de begroting en leest dat de manager 300 euro in de maand krijgt... Daar kan je in Nederland nauwelijks de huur van betalen!

Ook worden we dagelijks geconfronteerd met de armoede hier. Je hoeft maar uit je raam te kijken en je ziet kleine hutjes met kinderen op blote voeten met gaten in de kleren. Elke maandag als we boodschappen gaan doen, komen we altijd langs een groepje straatkinderen. Ze zien ons met grote boodschappen tassen lopen en vragen natuurlijk om geld. Het voelt dan echt rot om nee te zeggen. Nu geven we gewoon een brood, wat beter is dan geld, want zelfs 12 jarige jongetjes die geen cent te makken hebben, gaan met hun moeilijk bij elkaar gesprokkelde maluti naar de prostituees....

2 weken geleden was er weer een begrafenis van een babytje... De 5e binnen 3 maanden! Katleho (betekent succes) was 7 maanden oud. Een tijdje geleden kreeg hij een verkoudheid die maar niet overging. Dit werd erger met koorts en resulteerde in een longontsteking. Hij werd (te laat) naar het ziekenhuis gebracht, maar de zorg die ze daar in t ziekenhuis boden was blijkbaar niet voldoende. Na 2 dagen overleed hij ‘s nachts. Hij stierf. Einde van een heel kort leven.
Een simpele verkoudheid die een longontsteking wordt kan hier niet zodanig behandeld worden dat hij gered had kunnen worden. Ongelofelijk, what a waste of life!

Vorige week donderdag werd hij begraven. Wij als staff van Beautiful Gate, begroeven deze baby naast de andere grafjes. Alleen staff aanwezig, geen familie, geen kennissen of wat dan ook... Nadat verschillende mensen wat hadden gezegd en ze verschillende Sesoetho liederen hadden gezongen, was het tijd om Katleho te egraven. De vrouwen legden om de beurt een roos op het kistje, de mannen deden het zand eroverheen.
Katleho was er net, en gaat nu al weer weg. Zo'n kort leven is echt onbegrijpelijk. Al helemaal als je hoort dat hij is overleden aan een ‘simpele' longontsteking. En dat zegt al heel veel over de toestand van het staatsziekenhuis hier dat ze er ook niets mee konden... De troost die we hebben is dat Katleho nu in de Hemel is bij God, gezond en wel.

Afgelopen weekend bleven we een weekendje hier en zaterdag liepen we, na een hele mooie hike, terug naar huis. Onderweg kwamen we een man tegen die met ons mee liep en een praatje maakte. Hij vertelde dat zijn vrouw vorig jaar was overleden en dat hij 6 dagen per week in de bouw werkte. En met deze baan probeerde hij zijn 7 kinderen te onderhouden. Wat niet lukt. Hij had gewoon niet genoeg geld om zijn jongste zoontje van 8 naar school te laten gaan. Stel je voor, 6 dagen in de week werken en het gewoon niet kunnen rooien! En dan denk je, ‘ja die kerel was dronken', maar het wrange is dat dit verhaal het verhaal van duizenden anderen is! Deze situaties komen hier zooo veel voor. . Het is geen opmerkelijk verhaal, in die zin dat hij niet de enige is met een soortgelijke situatie. Dat is gewoon de harde realiteit hier.

Verder hebben we afgelopen zondag, na de kerk, met Ntate Edward (1 van de medewerkers hier) de berg achter zijn huis beklommen. Wat een tocht! Steil naar boven, zonder echte paden, stenen groot en klein (slippery), rotsen en zelfs grotten en op de top bos en grasweide. Het zoontje Tsepo en z'n vriendje gingen ook met ons mee. Z'n vriendje nam op een gegeven moment de tas van Wieke over. Eerst dacht ze wat gaat hij er nou mee doen? Maar hij wilde het gewoon voor d'r dragen. Zie je het al voor je, een klein jongetje van 7 jaar met een grote eastpak tas op z'n rug;) Prachtig gezicht:p Over galant zijn gesproken! Daar kunnen jullie mannen nog heel wat van leren;) Het werkte blijkbaar wel aanstekelijk, want Tsepo nam het al gauw over. Dus om de beurt, hebben we de tas gedragen, met z'n vieren.

Het was echt een hele mooie hike! Hoe hoger je kwam, hoe mooier het uitzicht. Helemaal op de top hebben we genoten van het uitzicht en ook veel foto's gemaakt! Elke keer liepen we weer een stukje verder op de platte top met elke keer weer een ander uitzicht. Je hebt vanaf die berg uitzicht over de hele stad! En veel verder.... Het was ook heel raar om boven op een berg te zijn en te lopen midden in een dennenbos. Het rook heerlijk!:-) Dat maakte me wel even terug verlangen naar de Nederlandse Veluwe;) (Ik zag mezelf in een flits alweer fietsen door t bos en over de hei:-))

Soms als ik in de office werk, op de werkplek van de social worker (best place in the whole office;)) dan zie ik wel is een birth certificate liggen. Op heel veel plekken is dan ingevuld NA, of te wel niet bekend. Naam vader: niet bekend, naam moeder: niet bekend, geboorteplaats: niet bekend. Dan vraag ik me wel is af wat er dan met dat kind is gebeurd toen het geboren werd, onder welke omstandigheden en waar de vader en moeder zijn... Maar soms wil ik het niet eens weten waar alle kinderen vandaan komen, wat ze allemaal al hebben meegemaakt in hun korte leven. Soms zou ik me stiekem voor de realiteit van deze wereld willen afsluiten en alleen de leuke dingen zien en doen. Spelen met de kinderen hier, niet denkend aan dat ze waarschijnlijk HIV+ zijn of voordat ze op Beautiful Gate kwamen verwaarloosd achtergelaten zijn op de hoek van de straat of in een primitief ziekenhuis. Op onderzoek uit naar de mooie, ongerepte natuur dat dit land te bieden heeft.

Daarom is het soms ook goed om in de weekend even afstand te nemen (letterlijk en figuurlijk) van Beautiful Gate en de mensen die hier wonen en te genieten van de natuur, het uitzicht en de rust en alle andere zegeningen die God ons geeft. Ook te midden van alle ellende. Ook dan zegent God mensen, in wat voor een situatie ze zich ook in bevinden. Hij blijft een trouw God, voor iedereen.

‘De Vader die zich over ons ontfermt, de God die ons altijd troost en ons in al onze ellende moed geeft, zodat wij door de troost die wijzelf van God ontvangen, anderen in al hun ellende moed kunnen geven'. (2 Cor 1: 3-4)

2 voor de prijs van 1

Deze keer een korte update van t onderzoek. Tja, dat hoort er nou eenmaal bij;) Het gaat goed, het is leuk en druk. Dat zegt natuurlijk nog niks;) Voor degene die alleen de leuke verhalen willen lezen, adviseer ik om deze alinea verder te skippen en te beginnen bij de volgende alinea. Voor de rest van de wel geïnteresseerden een kort verslagje van de afgelopen week. De 4 trainers zijn nog een dag terug gekomen om een ander soort bracelet te maken, een moeilijkere soort. Verder zijn we bezig geweest met data analyseren, grafieken maken, labelen, subquestions uit schrijven etcetera. Leuke computer-dagen waar je soms een beetje kriegelig van wordt. Maar gelukkig worden zulke dagen afgewisseld met andere bezigheden die ook moeten gebeuren. Bijvoorbeeld naamkaartjes maken, brochure maken, foto's maken en op de pc zetten etc.

Hier dus het begin van ons weekend avonturen. Een paar weekenden geleden zijn we naar Semonkong geweest, met de toen nog 5 Nlse meiden: Lina, Sytske, Else, Wieke en ik. Ik heb nog geen mogelijkheid gehad om daar wat over te schrijven, dus vandaar dat ik in deze blog verslag zal doen van 2 weekenden. In zo'n weekendje weg maken we zoveel mee, dat ik dat lang niet allemaal kan opschrijven, want de blog wordt dan ellenlang:p

Anyway, naar Semonkong gingen we op de laatste vrijdag van de maand: payday in lesotho. Dan is het dus niet handig om een weekendje weg te gaan, want het was echt super druk! Iedereen heeft z'n salaris gekregen, lange rijen voor de ATM's(pin-automaat) en lange rijen bij de bus. We kwamen aan op t busstation en we sloten achteraan, aan de lange rij van mensen die allemaal met de bus mee wilden. We kwamen aan om 8u sochtends en we reden 5 uur later, om 12u weg! 5 uur in de brandende zon, daar wordt je niet heel blij van, zeker niet als iedereen je aan zit te staren(6 mannen op een rij, een half uur lang bijv). Eindelijk in de bus hadden we het geluk om te kunnen zitten! Het is een aardig oude en grote bus met plek voor 75 man. Maar hier is een bus of een taxi nooit vol, er kan altijd wel iemand erbij. En dat hebben we geweten ook! Ik schat dat er nog minstens 50 man in het gang pad stond gepropt, lekker knus tegen elkaar aan. Else had t ‘geluk' om nog een kind op schoot te krijgen voor 5 uur lang, want er was geen plek meer voor dat kind om te staan.

De eerste 10 km was nog een asfalt weg, maar zodra we een kleiner weggetje ingingen, richting de bergen hield t asfalt op en reden we 4 uur lang op een onverharde weg, met gaten, kuilen en stenen. Aan de ene kant rotswand, de andere kant ravijn. Ik heb soms mn adem ingehouden, zo eng was t onderweg. Echt respect voor de chauffeur die reed! Hij racete naar beneden en knalde door kuilen en rivieren. Zelfs hadden we nog hagel onderweg en hebben we sneeuw gezien! T was me echt het tochtje wel.

Eindelijk in Semonkong bleken we in een klein paradijs beland te zijn. Maar wel een paradijs in de middeleeuwen: Alles gaat per paard, iedereen heeft er minstens 1. Ook ezels zijn favoriet als vracht vervoer. Overal en altijd is het markt met kleedjes en kraampjes langs de weg. De mensen zijn gehuld in Basotho dekens waar de mannen een soort bivakmuts bij dragen en gummilaarzen. Dat zijn dan de herdboys en met een stok en fluit hoeden ze het vee. De vrouwen lopen ook in dekens en de kids op blote voeten. Wat een bekijks hadden wij daar! Onze dorm was in een Basotho hut en we hebben die nacht heeeeerlijk geslapen, wat waren wij moe!

De volgende dag gingen we op zoek naar de waterval, waar Semonkong bekend om staat. We splitsten de groep op in 2 groepen, want de ene groep wilde per paard naar de waterval en met een gids naar beneden, en ik kon na mijn paardrij avontuur in Malealea niet paardrijden, dus ging ik met Sytske zonder gids hikend naar de waterval. Onderweg door velden, modderige paadjes, door dorpjes met Basotho hutjes. Veel bekijks (zoals altijd) en kinderen die vroegen om eten of geld. Die kom je echt overal tegen.
De waterval was verstopt achter rotswanden en we moesten er zowat omheen lopen. Stap voor stap zagen we steeds meer van de waterval, totdat we er tegenover stonden. De waterval was echt groot en amazing! Zeker met het landschap erbij. Het begint als een beekje in een glooiend, rustig groen heuvelachtig gebied. Zodra het water van het beekje naar beneden stort zie je een grof, rotsachtig ravijn, waar het water met grote kracht naar beneden stort! Echt mooi om te zien! Dat vonden we dan ook een mooie plek om in t zonnetje te genieten van onze lunch met uitzicht!

Terug in onze hut, waren we op, dus hebben we lekker uitgerust en op de anderen gewacht. Toen het eindelijk etenstijd was(jaja, na zo'n tocht hadden we reuze honger!) gingen we naar t restaurant van de lodge om te genieten van t heerlijke eten. Na t eten, aansluitend een toetje aan de bar. Else en ik zagen namelijk Amarula staan en konden het niet laten om eindelijk dat heerlijke goedje weer is te proeven. Na ons bar (half)uurtje en het maken van een bijbehorende foute foto :p , gingen we weer naar onze dorm en doken moe en voldaan ons bed in. Niet wetend wat ons de volgende dag te wachten zou staan!

De terugweg was ook bijzonder;) Om 9 uur moesten we weg om onze bus te halen, er reden er weer maar twee. En deze keer was het echt een chaos. Gewoon niet grappig meer. De eerste bus reed weg en wij stonden halverwege de rij. Maar een andere bus kwam op het zelfde moment aan en stopte naast de andere bus. Dus heel de rij als een gek rennen naar de laatste bus. We wisten niet wat ons overkwam. Al die mannen, en een paar vrouwen die durfden, duwden zichzelf naar binnen! Er stonden zoveel mensen die meewilden in de bus dat er eigenlijk nog een bus nodig was. Maar ja, dit was toch echt de laatste bus die zou rijden vandaag! We begonnen um een beetje te knijpen en waren al bang dat we niet meer mee konden met de bus, want hij raakte al aardig vol. Door het gedrang besloot de chauffeur om een extra rij te maken voor de vrouwen om een kaartje te kopen. Dus 2 rijen, wij splitsten ons op om onze kansen te spreiden om toch naar binnen te komen, maar veel mensen drongen voor dus het schoot voor geen meter op. Maar gebed doet wonderen;) een kwartier later wees de chauffeur eerst Lina en mij aan en wenkte ons om te komen, vervolgens de andere 3 meiden. Alle blanken verzamelen!! En toen gebeurde het wonder. We mochten gewoon naar binnen! We voelden ons eerst wel een beetje voordringers, maar toch we waren wel binnen en konden wel gewoon naar huis! We zaten niet vast midden in de bergen, in de middle of nowhere!

Ook al moesten we staan, ook al hingen we bijna kotstend uit het raam, want die busschauffeur kon echt niet rijden - wist maar al te goed waar z'n rem zat bij het afdalen - waren we blij dat we erin zaten, en om 3 uur weer in ons huisje konden binnenstappen waar een Amerikaans meisje op ons wachtte, genaamd Leah. Zij is de nieuwe vrijwilliger bij de pre-school van Beautiful Gate. Over en uit met ons NLse huis, waar we in onze vrije tijd lekker en vertrouwd Nederlands konden praten. Het is even wennen...

Oke en dan afgelopen weekend. Tja, we zien wel heel veel van dit mooie land in de weekenden! Deze keer stond de Mohale Dam op de planning. Zaterdagochtend vroeg werden we naar de busstation gebracht en konden we deze keer, zonder 5 uur te wachten, gewoon naar binnen met genoeg zitplekken voor ons allemaal. Tja, elke keer lijkt het erop alsof er meer mensen mee gaan! Deze keer met 8 personen! 7 meiden (6 NL+1 US) met 1 jongen. Dapper, vind je niet;) Het is een jongen die hier net vorige week is aangekomen als vrijwilliger voor 9 maanden. Hij gaat 1 van de medewerkers vervangen en neemt de HR-manager taak op zich. Hij komt ook uit de USA. Angela was ook mee, zij is een Nlse au-pair bij een Nl-se fam hier in Maseru. Dolle boel met z'n allen! Wat er in 24 uur kan gebeuren is echt unbelieveble. Je zou er zo een film van kunnen maken, over ons weekendje weg.

Met een zelfde soort bus als naar Semonkong gingen we op weg naar Mohale dam. Deze keer verbaasde ik me over het feit dat de hele weg naar Mohale dam geasfalteerd was! We hadden geluk! Ja ja, je gaat hier de asfalt wegen echt waarderen!;) Na een paar uur in de bus zagen we ineens water, dus wij dachten: we zijn er bijna! Wij langs alle mensen die in het gangpad op elkaar stonden geplakt, met alle ogen op ons gericht(tja wanneer ook niet), naar voren. De bus stopte, wij eruit. We zagen geen water meer, alleen een groot bord met Mohale dam naar links. De bus reed door en wij stonden daar een beetje lost. We hadden verwacht dat we valkbij de dam zouden worden gedropt, maar niks is minder waar. Vol goede moed liepen we berg op, berg af in de richting van de dam. Steeds hopend dat we boven aan de berg de dam zouden zien... Helaas was dat ook niet waar. Onderweg hielden sommige het voorgezien. Anderen gingen verder. Op een gegeven moment kwamen we langs een café waar 2 mannen ons aanspraken. 1 daarvan kon goed Engels en zei dat de dam achter de berg was en dan de weg links. Dat klonk goed, dus wij verder. Op de berg konden we het water zien en hebben we een zelfde soort foto geschoten als dat we in het blaadje over Lesotho hebben gezien. 3 mensen hadden de dam van verre afstand gezien, waren tevreden en hadden geen puf meer om verder te gaan. De laatste 3: Lina, Wieke en ik, wilden hoe dan ook verder. Lina en Wieke wilden graag in de dam zwemmen en dat hebben ze gedaan ook! Ik heb heerlijk in t water gestaan en foto's gemaakt van de spartellende meiden;) De weg terug omhoog was zwaar, heel zwaar. Geen paadjes, geen gelijke grond, gewoon door de ruwe natuur, stijl omhoog. Onderweg kregen we steeds meer kids achter ons aan uit een hoger gelegen dorpje. Onderweg ging de Teva van Lina kapot, dus is ze blote voeten doorgeklommen naar boven!

Eenmaal boven aangekomen konden we eindelijk afdalend naar beneden, de anderen tegemoet. Die zaten daar lui aan de kant van de weg te eten. Ze hadden al soort van vervoer geregeld, alleen veranderden de plannen een paar keer. Uiteindelijk werden we voor 37 rand per persoon(€3,70), in een bakkie (3 mensen voorin, 9 achterin,) via het 'tankstation', naar Marakabe gebracht, waar we de nacht zouden doorbrengen. 3 mannen van het café wilden graag mee om te zorgen dat we veilig aan zouden komen. Maar eigenlijk was het ook gewoon om een blanke vrouw te scoren. Eerst was Wieke het slachtoffer van 1 van de mannen. Hij wilde heel graag met haar trouwen en hield lang vol. Hij was aardig desperados, want volgens traditie moet een man voor z'n 24^e getrouwd zijn en hij werd in september 24! Toen Wieke hem uiteindelijk had weten af te wimpelen, was Sytske het volgende slachtoffer. Ook Leah werd zo uitgehuwelijkt, door 1 van de andere mannen (‘I like that one'). Na heel veel gelachen te hebben, en heen en weer geslingerd te zijn door de bergweggetjes, kwamen we aan bij de lodge. Als eten hadden we pasta meuk gemaakt en daarna gingen we nog wat drinken in het restaurant. Ik was zo moe dat ik om 20u naar bed ben gegaan. Paar uur later werd ik door Wieke gewekt want de kok had aangeboden om ons de volgende ochtend tussen 6.30 en 7 mee te nemen in z'n dichte bakkie naar Maseru. Hij moest daar toch spullen droppen. Dat hebben we geweten ook! De spullen namen al een 5^e van de ruimte in en we moesten alle 8 + bagage er nog bij. Iedereen met opgetrokken knieën, pasten we er net in. Wagenziek in de auto, pijn in knieën en kont kwamen we 2 uur later aan in Maseru. Oftewel 24 uur later waren we thuis! We waren op en hongerig! 's Middags allemaal ff geslapen en toen afkoelen in t zwembad! Heerlijk! Echt weer een avontuurlijk weekendje met een heerlijk relaxed einde!

Research update

Nou ik begin deze blog maar even met een update van t onderzoek, want alleen verhalen horen over onze leuke weekenden vol avonturen is natuurlijk ook niet de bedoeling;)

De afgelopen 2 weken hebben Wieke en ik echt hard gewerkt. En hard is echt hard! Soms wel meer dan 9 uur per dag! We begonnen vroeg en aan t eind van de middag (17u) gingen we nog de community in voor interviews. Want vorige week hadden we gemerkt dat veel mensen niet thuis waren overdag. Vaak op zoek naar een baan of hun fruits&veg aan t verkopen in town of @ the factories, om nog enig inkomen te krijgen. Nu hebben we ongeveer 35 mensen geinterviewd en voorlopig is dat wel genoeg. Het lopen door de wijk, het zien van de mensen en de leefomstandigheden en het horen van de verhalen is impressive. Sommige mensen wonen echt in een golfplatenhutje waar alleen een bed en een kast in past, anderen iets groter waar dan een heel gezin in leeft. We gaan altijd met z'n 3-en interviewen. Wieke of ik stelt de vragen in het Engels, Kebi vertaalt in sesoetho en het antwoord in Engels schrijven we dan op. De leukste vraag vind ik: welkeskills zou je willen leren? De ene zegt: ik wil graag kinder dokter worden, ik wil graag leren naaien zodat ik zelf kleren kan maken, ik wil graag leren bouwen zodat ik mijn huis beter kan maken, ik wil alles leren, maakt niet uit wat! Gewoon om in aanraking te komen voor deelname aan de skill training. Maar andere mensenwillen iets specifieks leren, en wanneer ze dat vertellenveranderd hun gezichtsuitdrukking en lijkt het alsof de ogen beginnen te stralen.Door zo'n vraagte stellenspreek jesoms hun droom of wens aan voor de toekomst. Iets wat niet iedereenheeft of doet: vooruit kijken. De meeste leven bij de dag en maken geen plannen voor de toekomst. Zo kom je ook pmerkelijkemensen tegen met opmerkelijke verhalen.We spraken een vrouw die in een brak huisje woont met een man en 7 kids! Het achterste deel was van baksteen en het voorste van golfplaten. Eerste indruk is: het ziet erslecht gebouwd uit, niet recht en nietwaterdicht. Maar als je met die vrouw praat verteld ze dat ze graag wil leren (huizen) bouwen! En als ze dan verteld dat ze haar eigen huis heeft gebouwd, kijk je er ineens heel anders tegenaan en krijg je bewondering voor haar! Een klein, tenger, mager vrouwtje dat haar eigen huis heeft gebouwd voor haar gezin! Amazing!

Een ander voorbeeld/real life story: een vrouw woont met 10 kids(!) in een klein huisje. Alle 10 zijn van haarzelf. (Het komt vaak voor dat mensen zorgen voor kids die niet van hunzelf zijn, ook al hebben ze het nog zo arm. Community care is heeel normaal hier.) Eén van de vragen is: wat denk je dat de gevolgen zijn van jou werkeloosheid, op de toekomst van je kinderen? Best een confronterende vraag, met ook een confronterend antwoord. Vaak zeggen mensen: no future. Deze vrouw zei dat ze bang was dat haar kinderen niet allemaal naar (high)school konden gaan omdat ze het niet kan betalen. Dat is hier de realiteit. Als kinderen al naar school gaan is het vaak alleen de basisschool (omdat die gelukkig gratis is(lang leve de millenniumdoelen)). Maar high school kan je niet betalen als je geen baan hebt en alleen maar een klein groentetuintje hebt, en ook nog is 10 kids en jezelf moet onderhouden!

Deze weekhebben we interviews verwerkt, gestoeid met programma's en computers, deelvraag uitgewerkt en een dagje naar Bloemfontein en Ladybrand voor een prijsindicatie voor de spullen die we nodig hebben. En een dag was ik ook ziek tussendoor. Ben nog steeds nietr helemaal beter, maar work goes on;)
Ook is deze week een team vanuitde US overgekomen die de trainers hier gaan leren sierraden maken. Donderdag werden ze officieel welkom geheten door het opvoeren van verschillende stukjes. De playgroup zong liedjes, de pre-school deed een traditionele dans, de huismoeders zongen hymes en 2 maintanence-guys deden ook een traditionele dans. Echt super leuk om dit te zien! Natuurlijk veel foto's en video's gemaakt, die ik ook gedeeltelijk met jullie zal delen. Ik kan helaas niet te veel foto's erop zitten want het duurt echt ellenlang om ze op te laden... Als je meer wil zien, zal je toch echt moeten wachten totdat ik terug ben;-)

Vrijdag worden de trainers getraind,4basotho dames. Wij mochten ook meedoen.Na wat opstartproblemen had ik twel onder de knie en3,5 uur later(!) heb je dan eindelijk resultaat!Voor juni moeten er 500 klaar zijn. onze eerste bestelling!!! :-D In verschillende modellen en verschillende maten.Dat was deze week. Komend weekend doen we het wat rustiger aan. Wel gaanwezaterdag met een paarvrijwilligers mee naar TY. Wat de hele naam is weet ik ff niet, want die is te lastig om uit te spreken:p, dus houden we het bij de afkorting;) Verder zondag naar de kerk en misschien nog zwemmen@ Maseru sun hotel, waar ook onze amerikaanse vrienden verblijven;)

Trouwens, dit is het adres waar je dingen naartoe kan sturen;) Box 339 Ladybrand 9745 South Africa (Dit postadres is betrouwbaarder dan die in Maseru, dus vandaar in SA)

Tot de volgende blog! :D

Weekendje paradise Malealea

Afgelopen weekend zijn we naar Malealea geweest, een prachtig gebied met overal waar je kijkt bergen, in alle soorten en maten. Zaterdagochtend 8u vertrokken we met de taxi naar t centrum. Daar lopend over de markt naar een volgende taxistandplaats waar we in de taxi moesten wachten die ons naar Malealea zou brengen. Na een uur was de taxi vol, dus kon de taxi vertrekken. Tja ze heb ben hier een heel apart en ingewikkeld taxisysteem, dat hebben we wel ondervonden vooral dit weekend. De taxi was bloedje heet, plakkend aan de banken, geen ruimte voor voeten of een tas. Trillende boxen boven je hoofd waar geluid uitkomt waardoor je de bas voelt via het dak, in de stoelen en in jezelf... Muziek hard draaien is iets wat ze hier heel goed kunnen;) Naar malealea was een 80 km rit met wegwerkzaamheden (asfalt aanleggen), daardoor 1 richtingsverkeer stukken en mooie borden langs de weg met 'Please don't kill us!' en een smekend werkmannetje ernaast...Tja..heel bijzonder;) Maar blijkbaar wel nodig want die driver die rijd bij een bordje 50 minstens 100 de berg af, pas wanneer hij echt moet stoppen staat ie in 3 seconden van 100 naar 0. Bij het bordje ' Malealea lodge 7 km' stopten we op een splitsing. Na een heen en weer gepraat tussen de passagiers in t sesoetho begrepen we uiteindelijk dat wij de enige 2 waren die naar links wilden, naar malealea, de rest van de inzitenden wilden naar rechts.. Dus aan ons het verzoek om maar uit te stappen(in de middle of nowhere) en te wachten op de volgende taxi(That will arrive soon! What is soon? about 20 min.. Yeah right.....) Wij waren best pissed off en weigerden eerst die traxi uit te stappen, want die man had gezegd naar malealea te gaan, dus wilden we ook dat hij dat zou doen. Maar ja uiteindelijk moesten we toch maar uitstappen en kregen 10 maluti terug om de taxi naar malealea te betalen. Wij vonden dat te weinig en probeerden er 15 van te maken, maar daar trapte hij niet in... Helaas. Dus daar stonden we dan, te wachten op de taxi.. tiktak.. Een uur later kwam er 1 aan. Wij de taxi weer in. Heuvel op, boven aan de berg was ' de gate to paradise'! Wauw wat een uitzicht ineens! Waar dat uitzicht en die bergen ineens vandaan komen is unbelieveble! Overal waar je kijkt grote, prachtige bergen! Daar zijn de alpen niks bij! Eenmaal aangekomen bij de lodge met typische basotho hutjes hoorden we dat de goedkope hutjes met alleen 2 bedden bezet waren, dus wij mochten in het hutje met eigen wc en douche! Heerlijk! Eindelijk een goed bed met goed matras, want degene die wij hebben hier is prut. Er zit een kuil in en als je ligt voel je de bodem. Met pijn in rug en heupen wakker worden is niet heel fijn.. Maarja, zodra we het terrein opliepen kregen we een heerlijk vakantiegevoel. Het hutje was klein, maar mooi! En het uitzicht... oe lala!! Hier kan ik zeker wel een week vertoeven! Na een bescheiden lunch gingen we met een gids een 4u durende hike doen! Jaja, en dat in die hitte! 2u heen over bergen, langs de rivier via de stenen 10 keer heen en weer hoppen, door de bushbush over rotsen, uiteindelijk aangekomen bij de waterval! Prachtig! Het water zag er heerlijk uit dus hup uit de kleren, in bikini het water in! Lekker onder de waterval afkoelen! Terug weg weer door de bushbush over onbegaanbare wegen, met gebrek aan bordjes en echte paden, dus de gids was wel handig. Het laatste stuk was erg zwaar, want we moesten de berg met rotsen opklimmen en met die ijle lucht is dat ook niet gemakkelijk. Het ging ook niet geleidelijk omhoog, maar best stijl. Helemaal buiten adem boven gekomen was het uitzicht super mooi! Terug in de lodge waren we bekaf, maar we hadden het voor geen goud willen missen!

Zondagochtend werden we vroeg wakker, maar we hadden wel goed geslapen! Eindelijk een keer niet wakker worden in een kuil van je matras met rugpijn!;) Eerst genoten van een heerlijk ontbijt, stiekem toast meegenomen als lunch (tja, je bent Nler of niet;)). Daarna gingen we iets doen waar ik al heel lang naar uit heb gekeken: Paardrijden!! Wauw, wat was dat lang geleden(bijna 10 jaar)! Het was heerlijk om weer op de rug van een paard te zitten en tegelijkertijd te kunnen genieten van het prachtige landschap! Ook al had ik een lui, koppig en eigenwijs paard, in tegenstelling tot die van wieke die een racepaard had toegewezen gekregen, heb ik toch een uur lang erg genoten! Helaas geen tijd voor echt nagenieten. Zodra ik van het paard af was en terug liep naar ons hutje voelde ik de eerste portie jeuk al aankomen... Conclusie: nog steeds allergisch voor paarden :S :( Helaas pindakaas. Snel omkleden en afleiding zoeken en uitchecken. Ook al zouden we nog wel een week daar in die lodge kunnen doorbrengen, moesten we er toch aan geloven en met de taxi terug naar huis.

De terugweg was ook weer bijzonder. We reden weg met 4 passagiers in de taxi. Onderweg pikten we steeds mensen op totdat we ‘vol' waren. Vol is hier een relatief begrip;). 24 mensen in 1 taxi is tot nu toe het record dat we hebben meegemaakt, terwijl het busje gemaakt is voor max. 15 mensen.

Toen we ergens in een dorpje aankwamen moesten we stoppen. Voor ons stond een taxi en achter ons. We weten niet precies wat er aan de hand was, maar het leek alsof ze eerst de 1e taxi vol wilde hebben, dus een paar mensen van onze taxi gingen naar de voorste taxi. En de mensen van de achterste taxi maakten onze taxi vol, zodat de laatste leeg was. Buiten heel wat onderhandelingen met geld. Uiteindelijk waren we dus vol en konden we weer verder. Paar 100 meter verder weer heel wat taxi's. 1 man van onze taxi ging eruit en werd meteen door een andere man vastgepakt, t is bijna vechten om klanten daar! Verderop waren 2 mannen letterlijk aan het vechten... Gelukkig konden wij weer verder rijden want wij zaten wel vol.

Na 3 uur rijden kwamen we aan in Maseru, waar we een telefoontje kregen van lina of we ook naar het zwembad kwamen! Heerlijk even afkoelen! Om het weekend compleet te maken zijn we aan het eind van de middag naar de pizzaboer geweest en hebben daar genoten van een heerlijke pizza! Terug op BG konden we de nieuwe NLse vrijwilliger verwelkomen, genaamd Else. Jaja, nu zitten we met 5 NL-se meiden in 1 huis, dolle drukke boel, heerlijke gezelligheid!:)

Rollercoaster week

Deze week hebben we veel aan ons onderzoek kunnen werken. Dinsdag een meeting met de chief, de opperhoofd van het gebied Ha Thesane, waar ook BG onder valt. Aan de buitenkant was niet te zien dat daar de chief woont-werkt. Hij zag eruit als een gewone lokale Basotho man, met goed gevulde buik. Zijn 2 hulpjes waren druk in de weer met (handgeschreven) papieren om die te bestempelen. De chief is hier wel belangrijk, voor alles moet je toestemming hebben. Van een paspoortaavraag tot mensen interviewen, wat wij dus wilden doen. Na toestemming te hebben gekregen van de chief, werden we geleid naar de supportgroup een paar huizen verder. Daar hadden de leden van de supportgroup een meeting. Daar heeft Kebi uitgelegd (alles in het sesoetho) wat we wilden doen en of ze mee wilden werken. Dat wilden ze wel. Teruglopend naar de auto hoorden we dat de mensen dachten dat wij als blanken vrouwen wel veel geld zouden hebben om te helpen... Leuk, dat stereotyp beeld van blanken;)

Na die 2 meetings gingen we beginnen met de eerste adressen voor interviews. De eerste was een klein stenen huisje dat er vergeleken met de rest wel redelijk uitzag. Daar was een mager vrouwtje binnen, die een kind heeft die bij BG op de pre-schhool zit. Ze was werkloos en leefde van de opbrengst van haar kleine groentetuintje. In de zomer kon ze deze verkopen als de mensen die bij de factories werkte pauze hadden. In de winter groeit er niks, dus had ze ook niks. Hoe moet je dan voor jezelf en je 3 kids zorgen?? Daarna door naar een ander adres. Het was een gammel huisje: achterdeel van steen, voorste deel van stukken golfplaat en allerlei ande materiaal. Oppervlakte kleiner dan mijn kamer, leven 2 ouders met 7 kinderen... Ze waren niet thuis, net als het volgende huis, wat groter was en steviger in elkaar zat, met een echte deur en ramen. Daar leeft een weduwe met 10 kids.. Wat een indrukken allemaal! Om die mensen te zien, te spreken en te horen met hoeveel ze daar leven doet echt veel met je. Terug op BG konden we er niet overuit wat we gezien en gehoord hadden: het laat je niet koud en het laat je niet los. Hoe mooi en land er ook uitziet qua landschap, daartegenover zie je wel overal de harde waarheid van de gevolgen van armoede, HIV/Aids en werkeloosheid met alle gevolgen van dien.

Deze week hebben we veel interviews kunnen houden met de mensen die afkwamen op de afspraak die de supportgroup had gemaakt op donderdag. Verder zijn we gewoon hier de wijk in gegaan en langs de huizen geweest. De huizen die je kiest scan je om te beoordelen, op basis van de buitenkant, of er mensen zullen wonen die arm en/of werkloos zijn. Veel mensen zijn overdag niet thuis, meestal op zoek naar een baan, elke dag opnieuw. Bij de mensen die wel thuis waren konden we of binnen of buiten zitten. Je ziet dan echt in welke omstandigheden ze wonen, hoe minimaal hun eigendommen zijn. We hebben veel indrukwekkende en schrijnende verhalen gehoord en leefsituaties gezien. Steeds meer komt het besef van de noodzaak van het skill training centre. Het project is echt enorm nodig en als het eenmaal draait zal het een grote, positieve impact hebben op de levens van de lokale bevolking en de toekomst van de kinderen.

Naast de schrijnende gevallen buiten BG, hadden we deze week ook een triest geval binnen BG. Vorige week is er namelijk (weer) een zieke baby overleden. Afgelopen donderdag werd ze begraven. Met een deel van de medewerkers van BG, wij vieren (Lina, Sytske, Wieke en ik) en de chief, gingen we op weg naar de begraafplaats. De stoet begon het laatste stuk, de auto met het kistje voorop, de vrouwen zingend erachteraan. De auto ging open en bij de aanblik van zo'n ienieminie kistje, dat door 2 mannen als een licht veertje eruit wordt getild, breekt je hart. Het is zo triest om zo'n kistje te zien staan, naast het gegraven gat in de grond, wetende dat de baby maar heel kort heeft kunnen leven en erg ziek is geweest. Het was een indrukwekkende dienst, waarbij Ray het woord deed. Bij de voorbereiding probeerde hij een antwoord te vinden op het waarom en waarom ze zo kort heeft geleefd. Met het verhaal van Jezus en de discipelen in de boot en de daar meteen opvolgende uitdrijving van de boze geesten uit de man in de varkens als uitgangspunt, was de strekking dat Jezus elk leven het waard vind, dat hij in het verhaal een storm en een kudde varkens voorover had voor het leven van 1 man, door iedereen veracht en verstoten. De chief was ook aanwezig en gaf ook een praatje, met onder andere de waardering van ieders aanwezigheid, met name van de 4 ‘white girls', want ‘dat laat zien dat we 1 familie zijn' of iets in die richting. Begrafenissen zijn sowieso niet mijn favourite gathering, maar het begraven van een baby is nog erger. Bij een volwassene kan je nog zeggen dat hij/zij een mooi leven heeft gehad, maar in dit geval is dat anders. Het was een emotionele happening, een hele ervaring om zoiets mee te maken in de context van deze cultuur. Heel simpel en heel puur.

Nou dit was me weer een weekje! Supersnel voorbij gevlogen, vermoeiend met veel indrukken, verhalen en gebeurtenissen. We zijn wel toe aan een weekendje weg, een weekendje ontspanning. Malealea here we come!

Weer een week vol belevenissen in het mooie, hete Lesotho

Weer een week voorbij waarin heel veel is gebeurd. De belangrijkste dingen zal ik hier opschrijven, maar niet alles anders wordt de blog veel te langen dan heb ik ook niks meer te vertellen als ik thuis ben;)

Deze week zijn we echt begonnen met onze opdracht. We hebben nu eindelijk duidelijk wat we gaan doen:
Doordat Lesotho een werkloosheidscijfer heeft van 45% zijn er ook heeel veel kinderen die worden achtergelaten, verwaarloosd en ondervoed zijn. Maar ook veel families leven in diepe armoede en de kinderen hebben daar ook van te lijden. Deze kinderen worden OVC's genoemd. Om het aantal van deze OVC's te beperken wil Beautiful Gate een Skill trainingscenter beginnen voor de caregivers en de kinderen die oud genoeg zijn zodat ze in hun eigen levensbehoefte kunnen voorzien. Wij gaan nu aan de slag met alles wat met dit skill center te maken heeft. Daarbij worden we bijgestaan door Malesedi de social worker, en door Kebi de manager van het skill trainingscenter. Afgelopen week hebben we veel vooronderzoek en literatuur studie gedaan en komende week zullen we de community van Ha Tsetsane in gaan om te kijken welke families in aanmerking komen, hiervoor zullen we ook enquetes afnemen. Ik heb echt ontzettend veel zin om de community in te gaan. Echt bij de mensen binnen kijken en zien hoe ze leven. Het zal wel even schrikken zijn hoe de mensen met een heel gezin in een kleine ruimte leven.

Toen we naar één van de fabrieken gingen om geïnformeerd te worden over export en import procedures hebben we eerst een halfuur voor het hek staan wachten omdat de wacht ons niet verder wilde later. Na een halfuur mocht het toch en konden we bij de receptie wachten... waar we overigens uitzicht hadden op de fabriek waar textiel ingepakt werd. Wat een schrijnend gezicht was dat: vrouwen in armoedige kledij pakten als razenden kleding in plastik. De hele fabriekshal stond bomvol met die tafels en het zag er echt niet tof uit. Dusss nu weten we waardoor de chinezen (die de eigenaren zijn van ALLE textiel fabrieken hier, en dat zijn er nogal wat) zo goedkoop kleding produceren en ze uit een derde wereld land zonder belastingheffing in de EU kunnen importeren om zo de hoge importheffingen die de EU op China gezet heeft te ontwijken... Bizar!
Nadat we eindelijk een gesprek hadden met een bijzonder onvriendelijke vrouw kregen we na lang praten (en de blunder een door haar genoemde naam te vergeten waardoor we bijna eruit gezet werden) een telefoon nummer die we konden bellen... en wel op maandag een week later. Dusss bijzonder vruchtbaar bezoekje, ahum.
Buiten heb ik trouwens de gelijkenis van de dagloners in levenden lijve gezien: een groep van minstens 15 vrouwen staat met (en zonder) paraplu's tegen de zon, de hele dag samengedrukt voor de poort om te proberen werk te bemachtigen. En dat de hele dag in de brandende zon, meestal zonder resultaat.

Woensdag gingen we uit eten met een hele groep meiden(uit nl, UK, Aus) en een ouder stel uit australie die hier op BG vrijwilligers zijn. Wij werden hier eerst opgehaald met zn 4en. Ze zijn hier niet alleen goed in taxi's volproppen, maar auto's volproppen kunnen ze ook! Omdat er nog heel wat meiden erbij kwamen later, gingen wij in de achterbak zitten. Nou we zijn helemaal door elkaar geschut, slapende benen en handen, hoofdpijn als je met je hoofd het dak raakt en met die hitte lekker knus op elkaar;) Onze eerste stop was bij het huis waar de rest verbleven die werken bij MIS(een ander weeshuis). Toen kwam er nog 1 meid bij in de achterbak, waardoor ik helemaal opgevouwen zat, 4 op de achterbank en 2 voorin. Nou toen weer naar de stad, weer de hobbelige, onverharde wegen, die lekker stoffig waren over. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een soort snackbar/kip-restaurant. Lekker gegeten, ook al heb ik geen kip gezien.. En op de terug weg hetzelfde liedje:)

Ohh er komt net een bakje ijs binnenlopen! Heerlijk! Het is hier al de hele week zo warm! Ik wens elke dag wel een lekkere zomerse plensbui, alleen die komt maar niet. Het dondert hier wel regelmatig, maar er komt niet meer uit de lucht dan een paar druppels. Je gaat ineens het regenachtige Nederlandse weer waarderen.. nou ja regen met mate dan he;)

Gisteren zijn we(Wieke, Sytske en Lina) met de 3 verschillende taxi's, de grens over, naar Ladybrand(ZA) gegaan. Bij de grens hadden we afgesproken met Angela. Ook een Nederlandse die aupair is bij een gezin in Maseru. In de taxi's natuurlijk lekker volgepropt, vastgeplakt, met de volumeknop op maximaal met celine dion en DJ Africa op. Bij de border kwamen we uit op een marktplaatsje met allemaal brakke souvenir kraampjes. Daar probeerde een dronken man onze paspoorten afhandig te maken, maar we liepen maar gauw door. Na 4 stempels rijker te zijn waren we in SA en stapten we in de taxi naar Ladybrand. De tocht vanaf de grens was adembenemend mooi! En ook heel anders dan Lesotho! SA heeft wat lagere heuvels en tis heel glooiend met al de akkers en dan weer wat rotsen tussendoor. Ladybrand was niet heel bijzonder maar bij een slager zagen we een affiche van een Boeremark die ons wel leuk leek. Binnen vroegen we of er ook een taxi daar heen ging, maar de eigenaar vertelde dat die niet gingen. Toen ik hem vervolgens verteld dat we geen auto hadden keek hij bedenkelijk naar ons vijf blonde schattige Hollandse dames en hij besloot dat hij wat moeite voor ons ging doen om een lift te regelen. Na wat heen en weer bellen had hij zijn zoon gevraagd ons erheen te brengen!!! Hoe bizar! Dus wij met zijn 6en in een kleine auto gepropt en daar gingen we naar de Boeremark! Daaraangekomen op een giga landgoed met palmbomen, bloempercelen, brede lanen en een prachtig huis waren er ook wat kraampjes en natuurlijk veel eten. Daar genoten van een typisch broodje Boerewors en de gezelligheid van de mensen. Ze verkochten er ook overheerlijke fudge, maar toen ik vroeg wat er in zat, zat er ook chocolade in:( Had ik eindelijk fudge gevonden, kan ik het nog niet hebben! Balen! Gelukkig kan opsturen altijd:p

Het was erg afgelegen dus ik was al bang dat we niet meer terug zouden komen, maar de aardig Hendry(the driver) ging gewoon met ons mee! Had ie ook weer wat te doen op zn vrije zaterdag;)
Toen we terug gingen bracht hij ons nog langs het zwembad, maja helaas hadden we geen bikini's bij ons. Maar het was daar wel echt heel mooi, het heette Little Rock en twas een soort camping met veel hiking trails. We zijn wel van plan daar eens terug te komen! Weer terug in Ladybrand wilde hij nix van betalen weten, hoe we ook praatten. Toen maar afscheid genomen en nog even wat te drinken gaan halen bij Winky's. En toen weer de reis terug naar Maseru. Maar dat was me het zaterdagje wel! Ik heb er wel van genoten, het ontmoeten van zoveel verschillende mensen is echt een ervaring.

Vandaag werden we om 9.30 opgehaald door het hoofd van de maintenance: ntate Edward. Samen met zn zoontje gingen we met de taxi een stukje richting centrum. Onderweg vlakbij de factories( op google maps kan je ze heel goed zien door de felblauwe daken) gingen we eruit en liepen we een kwartier naar beneden, door de wijk naar zijn huis. Daar ontmoeten we zijn verdere familie en kregen we een rondleiding door het huis. Na een gebed gingen we met de hele familie op weg naar de kerk. Edward had gezegd dat het niet lang lopen was, maar in de brandende zon, met een lange rok en slippers aan op onverharde wegen met stenen, rotsen etc leek het toch wel wat langer dan verwacht. Ergens midden in een wijk achter een paar huizen zat een groot nieuw grijs gebouw verstopt, dat meer leek op een bouwput. Het was de kerk die nog lang niet af was, maar de muren waren af en er zaten deuren is, dus waarom zou je het dan niet gebruiken;) Het begon om 11u en we stonden 3 lange uren later buiten. Mijn langste kerkdienst ooit denk ik;) Het was een lokale kerk dus alles was ook in het sesoetho. Er was wel vertaling, maar niet elke spreker kon daar even goed mee omgaan. Het was een sta-zit spel. Eerst een liedje, dan zei weer iemand iets, dan weer een liedje, dan weer een testimony of 2, dan weer een liedje, dan weer een oproep tot getuigen, dan weer een lied, dan welkom heten van de visitors, dan weer een lied. Nou en dat zo 3 uur lang. De mannen zaten aan de linker kant, de vrouwen in het midden en rechts de kids. Maar bij de preek mochten de stellen wel bij elkaar zitten:) Het zingen van de vrouwen was echt prachtig! Niks geen microfoon, nergens voor nodig. Ze hebben allemaal een dijk van een stem! Veel dansen, klappen, zingen. We hadden zoals altijd weer veel bekijks. 3 uur lang wordt je door menigeen aangestaard. Vooral de kids, alsof ze nog nooit een blanke hadden gezien. Om 4u liepen we naar huis met rammelende magen. Na de lunch was het te laat om naar het zwembad te gaan, dus hebben we hier maar eerst flessen voetbal gedaan, wat uitliep op een watergevecht. Toen we daarna nog niet genoeg afgekoeld waren, zagen we 1 van de maintenance guys lopen met een tuinslang. Dus we hebben hem even gevraagd of we de slang even mochten lenen. Dat mocht:D Heerlijk koud water, binnen een paar seconden was iedereen doorweekt! Heerlijk even afkoelen. Helaas niet voor lang, want na een kwartier was je aardig opgedroogd en heb je het even warm als voor het watergevecht:S

Nou tot zo ver een samenvatting van deze week:) Ik ben benieuwd naar volgende week! Jullie ook?:p